نـمی فـهــمـم چـــرا دیـگـه دلــت بـا مــن نـمـی مــونــه

مــیــون ایـن هـمـه دیــوار واســم از غــصـه مـی خــونـه

نـمـیـفـهـمی چـقــدر تـنـهـام چـقـدر ایـن بـی کـسی سـخـتـه

ولـی انـگاری اون اومــد دیـگـه مــن رو یــادت رفـتـه

شــدم عـاشــق شــدم تـنـهــا کـسی ایـنـجـا بـه یــادم نـیـسـت

تـوی تـاریـکی ایـن شــب کـسی دیـگـه کـــنـارم نـیـســت

قـسـم خــوردم قـسـم خــوردی تــو چــشـم مـن نــگاه کــردی

ولـی آســون بـا ایــن قـلـب پــر از عـشقـم وداع کــردی

نـگفـتی بـی تــو می مــیـرم نـفـهمـیـدی دلــم خــون شــد

تــوی ایـن قـلب پـایــیــزی بــدون تــو تــلاطــم شــد

از ایـن دلـتـنـگیا خـستـم دیـگه بسـه تـمـومــش کــن

بـیا و قـلب تـنـهـامــو بـا گــرمـات بـاز جــوونـش کــن

ازت مــن خــواهـشی دارم اونــم ایـنه نـگی رد شــم

نـگی کـه ایـنـطــوری ســاده پــر از احــسـاس نـفــرت شــم

تــوی ایـن کـشـتی غـصـه مـیــون گـریــه هــا غــرقــم

دارم آســون می مــیـرم آخـه کـجـا مــن اشـتـبـاه کــردم

هـمــون لـحظه کـه گفـتـم عـشـق بـدون تــو بــرام مـــرگـه

دلـی کـه عـاشـقـش کــردی چـه کــردی کـه حــالا ســرده

تــو کـه هـیـچــوقـت کـنار مــن نـمی مونی و بی تـابــم

از ایـن دنیـا فـقـط واســت خـــوشــی رو آرزو دارم . . .

   در نگاه ات همه ی مهربانی هاست:  

    قاصدی که زندگی را خبر می دهد.

   و در سکوت ات همه ی صداها:       

   فریادی که بودن را تجربه می کند.
           * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
            کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شو  و انسان با نخستین درد.

    در من زندانی ستمگری ب که به آواز زنجیرش خو نمی کرد-          

 من با نخستین نگاه تو آغاز شدم.
 * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

تو که ای؟ سرو آزاده ی من

نور چشم خدا داده من

چشم تو، جام من، باده ی من

تو امیدم، توانم، بقایم.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
سالها دل بمهر تو بستم

پشت خود را ز غمها شکستم

نیمه شبها براهت نشستم

تا شود از تو روشن سرایم .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
چون روی بامدادان ز پیشم

غمزده، خسته جان، دلپریشم

بی خبر از دل و جان خویشم

همدم غم، اسیر بلایم .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
تا که شب سوی من باز گردی

بادل خسته همراز گردی

همدم جان ناساز گردی

بر فلک هست، دست دعایم .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
من ز دنیا، تو را برگزیدم

رنج بی حد بپایت کشیدم

تا شود سبز، باغ امیدم ـ

جان ز تن رفت و نیرو ز پایم .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
زندگی بی تو، شوری ندارد

بی تو جانم سروری ندارد

چشم من بی تو نوری ندارد

ای جمال تو نور و ضیایم .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
یادم آید یکی نیمه شب بود

در تن و جان تو سوز تب بود

جان من زین مصیبت بلب بود

شاهدم گریه ها یهایم .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
بی خبر بودی از زاری من

غافل از رنج بیداری من

فارغ از درد و غمخواری من

و آنهمه ندبه و ناله هایم .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
بودی آن عهدها خاکبیزان

میخرامیدی افتان و خیزان

من بدنبال تو اشکریزان

تا که در پای تو سر بسایم
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
بود آن روزگاران، شبانم

نرگسی مست تر از شرابم

سیمگون سینه، چون ماهتابم

رفت از کف جمال و صفایم .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
بلبل من! نوای تو خواهم

عمر را در هوای تو خواهم

زندگی را برای تو خواهم

تو بپائی اگر من نپایم .
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
دست ات را به من بده

دست های تو با من آشناست

ای دیر یافته با تو سخن می گویم

به سان ابر که با توفان

به سان علف که با صحرا

به سان باران که با دریا

به سان پرنده که با بهار

به سان درخت که با جنگل سخن می گوید

زیرا که من

ریشه های تورا دریافته ام

زیرا که صدای من

با صدای تو آشناست.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
شانه ات مجاب ام می کند

در بستری که عشق

تشنه گی ست

زلال شانه های ات

هم چنان ام عطش می دهد

در بستری که عشق

مجاب اش کرده است.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
تـن تـو آهـنگی است

و تـن من کلمه ای است

که در آن می نـشیند

تا نـغمه ای در وجود آیـد

سروده ی که تـداوم را می تـپد

در نگاهت همه ی مهـربـانی هاست:

قـاصدی که زنـدگی را خبر می دهد.

و در سکـوتـت همه صداها

فـریـادی که بـودن را

تـجربـه می کـند.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
عـشق

خـاطره یی ست به انتـظار ِ حـدوث و تـجـدد نـشسته٬

چـرا کـه آنـان اکـنون هـر دو خـفـته انـد.

در ایـن سوی بـستر

مـردی و

زنـی

در آن سـوی.

تــندبـادی بـر درگـاه و

تـندبـاری بـر بـام.

مـردی و

زنـی

خـفته.و در انتـظار ِ تـکرار و حـدوث

عــشقی

خـسته.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
با درودی به خانه می آیی و

با بدرودی

خانه را ترک می گویی

ای سازنده!

لحظه ی ِ عمر ِ من

به جز فاصله یِ میان این درود و بدرود نیست:

این آن لحظه ی ِ واقعی ست

که لحظه ی ِ دیگر را انتظار می کشد.

نوسانی در لنگر ساعت است

که لنگر را با نوسانی دیگر به کار می کشد.

گامی است پیش از گامی دیگر

که جاده را بیدار می کند.

تداومی است که زمان مرا می سازد

لحظه ای است که عمر ِ مرا سرشار می کند.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
اشک رازیست

لبخند رازیست

عشق رازیست

اشک آن شب لبخند عشقم بود

قصه نیستم که بگویی

نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی

یا چیزی که چنان بدانی…

من درد مشترکم

مرا فریاد کن.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
آنگاه بانوی پر غرور عشق خود را دیدم

در آستانه پر نیلوفر،

که به آسمان بارانی می اندیشید

وآنگاه بانوی پر غرور عشق خود را دیدم

در آستانه پر نیلوفر باران،

که پیرهنش دستخوش بادی شوخ بود

و آنگاه بانوی پر غرور باران را

در آستانه نیلوفرها،

که از سفر دشوار آسمان باز می آمد.
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
من کیم؟ گنج مهر و وفایم

من کیم؟ آسمان سخایم

من کیم؟ چهره یی آشنایم

مادرم، جلوه گاه خدایم

من کیم؟ عاشق روی فرزند

جان من پر کشد سوی فرزند

بر نخیزد دل از کوی فرزندعاشقم، عاشقی مبتلایم